روابط بشری بر اساس تعامل پایه ریزی می شود، وقتی مهر و محبتی عرضه میشود بی گمان انتظار پاسخی در خور و در همان حد به ذهن خطور میکند و چنانچه بازخوردی متناسب دریافت نشود به مرور و پس از کلنجارِ دل و عقل فضایی مه آلود و سرد فاصله را پر می کند و در این فضا به کنش و واکنشهای اتفاق افتاده در طی رابطه بیشتر فکر می کنیم و بیاد می آوریم گفتار و کرداری که چشمان خود را برویش بسته بودیم.

عدم پذیرش تعامل در یک رابطه و البته در حرف بسیار ساده بوده و شعاری بیش نیست چون هیچ کسی یافت نمی شود که یکجانبه مهرورزی داشته باشد مگر فرهاد های زاده ذهن شاعر.